Ayah, sungguh memang Addy tak dapat nak balik!
Memang tak balik lah?, ayah SMS.
Siapa cakap Addy tak balik?, aku.
Jadi, baliklah ni?, nada ayah dah macam suka.
Satu-satu anak bujang ayah nak balik, mesti ayah seronok.
Berjemaah di surau nanti mesti ayah jaja yang anak bujang ayah nak balik pada ustaz Azmi; bilal surau, Pak Ali; penghulu taman, pakcik Zam, pakcik Dan, Pak Chat; jaga, suami puan Jasmin yang aku tak ingat nama, dan kawan-kawan ayah yang lain.
Lepas maghrib mesti ayah tak baca Al-Quran macam selalu.
Mesti ayah sibuk jual cerita anak bujang ayah nak balik.
Kawan-kawan ayah mesti senyum.
Paling teruk pun gelak.
Ayah ingat kawan-kawan ayah gelak sebab tumpang seronok.
Padahal kawan-kawan ayah gelakkan ayah.
Siapa cakap Addy balik?, aku balas SMS ayah.
Ayah telefon terus. Aku kira ayah dah tak sabar.
Balik ke tak ni?, ayah.
Addy cuba balik tapi tengoklah. Tapi rasa macam tak dapat nak balik. Aku.
Confirm tak balik lah ni?, ayah.
Bukan.
Habis?, ayah lagi.
Bukan
confirm tak balik, tapi tak
confirm balik. Aku senyum.
Bukan niat nak main-mainkan ayah, cuma dah lama tak bergurau-senda dengan ayah.
Dah lama tak bermanja-manja dengan ayah.
Tapi aku tahu ayah tak ambil hati, sebab ayah tahu siapa anak bujang ayah.
Ayah kenal peribadi anak bujang ayah.
Kalau ayah baca yang ini, itupun kalau ayah bacalah.
Addy sayang ayah sampai bila-bila.
Addy sayang ayah sampai hujung nyawa Addy!
NotaAddy : Tadi baru SMS ayah, bagitahu
confirm tak dapat balik. Ayah cuma jawab OK.