Anggerik kota itu,
Yang bunganya langsung layu,
Seri hilang bertemankan pilu.
Anggerik kota itu,
Yang daunnya bertukar jingga,
Lalu jatuh menutup cakerawala.
Anggerik kota itu,
Yang dahannya kering mula,
Patah dan rebah bertimpa-timpa.
Anggerik kota itu,
Yang mula reput terus tua,
Matinya langsung tak berharga.
Anggerik kota itu,
Yang hidupnya dulu penuh cinta,
Tapi hilangnya tak pernah dikecewa.
Dan anggerik kota itu,
Terus kekal anggerik kota,
Bukan pada pandang mata,
Tapi utuhnya cuma pada nama.