"Dah lupa aku? Susahkan nak taip msg je pon.", aku dapat SMS Zaim petang tadi.
Zaim antara kawan terbaik aku.
Kawan yang paling rapat dan dekat dengan aku di kolej dulu.
Kawan yang selalu aku kongsi segala emosi yang ada dalam diri aku.
Kawan yang menjadi mata tika aku hampir buta.
Kawan yang menjadi mulut bila aku hampir bisu.
Kawan yang menjadi telinga saat aku hampir pekak.
Kawan yang menjadi kaki tatkala aku hampir lumpuh.
Kawan yang bukan cuma setakat kawan biasa.
Kawan yang bukan cuma sekadar teman bicara.
Kawan yang aku istilahkan sahabat.
Kerna pengertian aku tentang kawan dan sahabat sangat berbeza.
"Sejak dok KL macam dah x ingt asha.", SMS Asha seminggu dua dulu yang masih aku simpan dalam kotak mesej bimbit aku.
Asha juga kawan aku.
Asha muda empat tahun dari aku.
Asha aku anggap adik.
Asha yang cantik dengan rambut kerinting kembangnya.
Asha yang aku pernah marah bila dia luruskan rambut.
Tetap cantik, tapi aku lebih suka Asha yang asal.
Aku lebih suka Asha yang asli.
Walaupun Asha cantik, aku cuma anggap Asha tak lebih dari seorang adik.
Dan adik-adik aku memang selalunya yang cantik-cantik.
Tempoh hari Asha datang Kuala Lumpur pun aku tak sempat jumpa.
Walaupun sekejap.
Dan lama dulu Mone pon pernah mengomel perkara yang sama.
Mone juga antara kawan yang kekal jadi kawan aku.
Mone juga sama dengan Asha.
Bezanya Mone berambut lurus.
Dan aku pernah bising-bising bila Mone kerintingkan rambut lurusnya.
Sungguh aku tak pernah lupa.
Jauh sekali buang kalian terus dari hati aku.
Mana mungkin aku lupa manusia-manusia yang selalu berdiri disamping aku.
Mana mungkin aku mampu campak keluar kalian dari kotak fikiran bodoh aku.
Mana mungkin aku mampu padam kalian dari dalam hidup bosan aku.
Mana mungkin!
Aku cuma kadang-kadang lupa untuk ingatkan diri aku yang aku masih punya kalian.
Teman yang selalu ada untuk aku.
Teman yang selalu setia pada aku.
Teman yang sentiasa hidup dalam aku.
Sungguh aku langsung tak pernah lupa.
Walaupun sedetik.
Kerna aku sudah punya ruang untuk kalian semua dalam hati kecil naif aku.
Sungguh-sungguh aku tak pernah lupa!